راز بگشا ای علی مرتضی ** ای پس سوء القضاء حسن القضاء
“Reveal the mystery, O ‘Alí, thou who art approved (by God), O thou who art (like) the goodliness of a wide expanse after (the oppressive confinement of) evil fate.
یا تو واگو آن چه عقلت یافته ست ** یا بگویم آن چه بر من تافته ست
Either do thou declare that which thy reason hath found, or I will tell that which hath shone forth on me.
از تو بر من تافت چون داری نهان ** می‌‌فشانی نور چون مه بی‌‌زبان
From thee it shone forth on me: how shouldst thou hide it? Without tongue thou art scattering light, like the moon.
لیک اگر در گفت آید قرص ماه ** شب روان را زودتر آرد به راه3760
But if the moon's orb come to speech, it more quickly leads the night-travellers into the (right) way.
از غلط ایمن شوند و از ذهول ** بانگ مه غالب شود بر بانگ غول
They become safe from error and heedlessness: the voice of the moon prevails over the voice of the ghoul.
ماه بی‌‌گفتن چو باشد رهنما ** چون بگوید شد ضیا اندر ضیا
Inasmuch as the moon (even) without speech is showing the way, when it speaks it becomes light upon light.
چون تو بابی آن مدینه‌‌ی علم را ** چون شعاعی آفتاب حلم را
Since thou art the gate of the city of Knowledge, since thou art the beams of the sun of Clemency,
باز باش ای باب بر جویای باب ** تا رسد از تو قشور اندر لباب
Be open, O Gate, to him that seeks the gate, so that by means of thee the husks may reach the core.
باز باش ای باب رحمت تا ابد ** بارگاه ما له کفوا أحد3765
Be open unto everlasting, O Gate of Mercy, O Entrance-hall to None is like unto Him.”
هر هوا و ذره‌‌ای خود منظری است ** ناگشاده کی گود کانجا دری است
Every air and mote is indeed a place for vision (of God), (but so long as it is) unopened, who says “Yonder is a door”?