-
گفت صوفی آن من بگذشت لیک ** ای رفیقان پاس خود دارید نیک 2185
- Said the Súfí, “Mine is over, but O comrades, take good care of yourselves!
-
مر مرا اغیار دانستید هان ** نیستم اغیارتر زین قلتبان
- Ye regarded me as an alien. Look out! I am not more alien than this scoundrel.
-
این چه من خوردم شما را خوردنی است ** وین چنین شربت جزای هر دنی است
- That (cup) which I have drunk must be drunk by you, and such a draught as this is the due of every cad.”
-
این جهان کوه است و گفتوگوی تو ** از صدا هم باز آید سوی تو
- This world is (like) the mountain, and (all) thy words come back to thee from the echo.
-
چون ز صوفی گشت فارغ باغبان ** یک بهانه کرد ز آن پس جنس آن
- After the gardener had finished with the Súfí, he invented a pretext of the same kind as the former,
-
کای شریف من برو سوی وثاق ** که ز بهر چاشت پختم من رقاق 2190
- Saying, “O my Sharíf, go to the house, for I have baked (some) thin cakes of bread for breakfast.
-
بر در خانه بگو قیماز را ** تا بیارد آن رقاق و قاز را
- At the house-door tell Qaymáz to fetch those cakes and the goose.”
-
چون به ره کردش بگفت ای تیز بین ** تو فقیهی ظاهر است این و یقین
- Having sent him off, he said (to the other), “O keen-sighted one, thou art a jurist; this is manifest and sure.
-
او شریفی میکند دعوی سرد ** مادر او را که داند تا که کرد
- (But) he (thy friend) a Sharíf! ’Tis an absurd claim he is making. Who knows who committed adultery with his mother?
-
بر زن و بر فعل زن دل مینهید ** عقل ناقص و آن گهانی اعتماد
- Will ye set your hearts (rely) on woman and the deeds of woman? (Will ye acknowledge her to be of) weak mind, and then (put) trust (in her)?