-
لطف شه جان را جنایت جو کند ** ز آنکه شه هر زشت را نیکو کند
- The King's grace makes the soul sin-seeking, because the King makes every foul thing fair.
-
رو مکن زشتی که نیکیهای ما ** زشت آمد پیش آن زیبای ما
- Go, do not commit foulness, for (even) our fair deeds appear foul in the sight of our beauteous (Loved One).
-
خدمت خود را سزا پنداشتی ** تو لوای جرم از آن افراشتی
- You deemed your service worthy: thereby you raised the banner of sin.
-
چون ترا ذکر و دعا دستور شد ** ز آن دعاکردن دلت مغرور شد
- Forasmuch as praise and prayer were vouchsafed to you, through making that prayer your heart became vainglorious.
-
هم سخن دیدی تو خود را با خدا ** ای بسا کاو زین گمان افتد جدا 340
- You regarded yourself as speaking (confidentially) with God. Oh, (there is) many a one that becomes separated (from God) by this opinion.
-
گر چه با تو شه نشیند بر زمین ** خویشتن بشناس و نیکوتر نشین
- Although the King sit with you on the ground, know yourself and sit better (with more decorum and reverence).
-
باز گفت ای شه پشیمان میشوم ** توبه کردم نو مسلمان میشوم
- The falcon said, “O King, I am penitent, I am converted, I am embracing Islam anew.
-
آن که تو مستش کنی و شیر گیر ** گر ز مستی کج رود عذرش پذیر
- He whom Thou makest drunken and pot-valiant—if from drunkenness he walk crookedly, do Thou accept his excuse.
-
گر چه ناخن رفت چون باشی مرا ** بر کنم من پرچم خورشید را
- Though my talons are gone, when thou art mine I tear off the forelock of the sun;
-
ور چه پرم رفت چون بنوازیم ** چرخ بازی گم کند در بازیم 345
- And though my wings are gone, when Thou art kind to me the heavenly sphere loses its play (ceases to revolve).