تا نگویی مر مرا بسیار گو ** من ز صد یک گویم و آن همچو مو3505
Take heed not to call me garrulous: I say (only) one in a hundred, and that (one) like a hair.
تشنیع صوفیان بر آن صوفی که پیش شیخ بسیار میگوید
How some Súfís abused a certain Súfí, saying that he talked too much in the presence of the Shaykh.
صوفیان بر صوفیی شنعت زدند ** پیش شیخ خانقاهی آمدند
Some Súfís abused a certain Súfí, and came to the Shaykh of the convent,
شیخ را گفتند داد جان ما ** تو از این صوفی بجو ای پیشوا
And said to the Shaykh, “Demand justice for our souls from this Súfí, O Guide!”
گفت آخر چه گله ست ای صوفیان ** گفت این صوفی سه خو دارد گران
He said, “Why, what is the complaint, O Súfís?” He (their spokesman) replied, “This Súfí has three annoying habits:
در سخن بسیار گو همچون جرس ** در خورش افزون خورد از بیست کس
In speech he is garrulous as a bell; in eating he eats more than twenty persons;
ور بخسبد هست چون اصحاب کهف ** صوفیان کردند پیش شیخ زحف3510
And if he sleep, he is like the Men of the Cave.” (Thus) did the Súfís march to war (against him) before the Shaykh.
شیخ رو آورد سوی آن فقیر ** که ز هر حالی که هست اوساط گیر
The Shaykh turned his face towards that dervish, saying, “In every case that exists, take the middle (course).
در خبر خیر الأمور أوساطها ** نافع آمد ز اعتدال أخلاطها
(It is stated) in Tradition that the best things are the mean (those between the two extremes): the (four) humours are beneficial through being in equipoise.
گر یکی خلطی فزون شد از عرض ** در تن مردم پدید آید مرض
If by accident (any) one humour become excessive, disease appears in the human body.
بر قرین خویش مفزا در صفت ** کان فراق آرد یقین در عاقبت
Do not exceed in (any) quality him that is thy yoke-fellow, for that will assuredly bring about separation (between you) in the end.