English    Türkçe    فارسی   

2
3533-3542

  • هر که را باشد وظیفه چار نان ** دو خورد یا سه خورد هست اوسط آن‏
  • If any one has an allowance of four loaves and eats two or three, that is the mean;

  • ور خورد هر چار دور از اوسط است ** او اسیر حرص مانند بط است‏
  • But if he eat all the four, it is far from the mean: he is in bondage to greed, like a duck.

  • هر که او را اشتها ده نان بود ** شش خورد می‏دان که اوسط آن بود 3535
  • If one has appetite for ten loaves and eats six, know that that is the mean.

  • چون مرا پنجاه نان هست اشتهی ** مر ترا شش گرده هم دستیم نی‏
  • When I have appetite for fifty loaves, and you for (no more than) six scones, we are not equivalent.

  • تو به ده رکعت نماز آیی ملول ** من به پانصد در نیایم در نحول‏
  • You may be tired by ten rak‘as (of prayer), I may not be worn thin by five hundred.

  • آن یکی تا کعبه حافی می‏رود ** و آن یکی تا مسجد از خود می‏شود
  • One goes bare-foot (all the way) to the Ka‘ba, and one becomes beside himself (with exhaustion in going) as far as the mosque.

  • آن یکی در پاکبازی جان بداد ** وین یکی جان کند تا یک نان بداد
  • One in utter self-devotion gives his life, one is agonised at giving a single loaf.

  • این وسط در با نهایت می‏رود ** که مرا آن را اول و آخر بود 3540
  • This mean belongs to (the realm of) the finite, for that (finite) has a beginning and end.

  • اول و آخر بباید تا در آن ** در تصور گنجد اوسط یا میان‏
  • A beginning and end are necessary in order that the mean or middle (point) between them may be conceived in imagination.

  • بی‏نهایت چون ندارد دو طرف ** کی بود او را میانه منصرف‏
  • Inasmuch as the infinite has not (these) two limits, how should the mean be applicable to it?