چون ندارد جان تو قندیلها ** بهر بینش کرده‌ای تاویلها
Since thy soul hath not the lamps (the lights necessary) for seeing, thou hast made interpretations,
که غرض تسبیح ظاهر کی بود ** دعوی دیدن خیال غی بود
Saying, “How should visible glorification (of God) be the meaning intended? The claim to see (that glorification) is an erroneous fancy.
بلک مر بیننده را دیدار آن ** وقت عبرت می‌کند تسبیح‌خوان1025
Nay, the sight of that (inanimate object) causes him that sees it to glorify God at the time when he regards its significance.
پس چو از تسبیح یادت می‌دهد ** آن دلالت همچو گفتن می‌بود
Therefore, inasmuch as it reminds you of glorification, that indication (which it gives to you) is even as (equivalent to its) uttering (the words of glorification).”
این بود تاویل اهل اعتزال ** و آن آنکس کو ندارد نور حال
This is the interpretation of the Mu‘tazilites and of those who do not possess the light of immediate (mystical) intuition.
چون ز حس بیرون نیامد آدمی ** باشد از تصویر غیبی اعجمی
When a man has not escaped from sense-perception, he will be a stranger to the ideas of the unseen world.
این سخن پایان ندارد مارگیر ** می‌کشید آن مار را با صد زحیر
This discourse hath no end. The snake-catcher, with a hundred pains, was bringing the snake along,
تا به بغداد آمد آن هنگامه‌جو ** تا نهد هنگامه‌ای بر چارسو1030
Till (at last) the would-be showman arrived at Baghdád, that he might set up a public show at the cross-roads.
بر لب شط مرد هنگامه نهاد ** غلغله در شهر بغداد اوفتاد
The man set up a show on the bank of the Tigris, and a hubbub arose in the city of Baghdád—
مارگیری اژدها آورده است ** بوالعجب نادر شکاری کرده است
“A snake-catcher has brought a dragon: he has captured a marvellous rare beast.”