چشم می‌مالم بهر لحظه که من ** خواب می‌بینم خیال اندر زمن
At every moment I rub my eyes, (considering) whether I am dreaming and beholding a phantom in (the world of) time.
خواب چه بود بر درختان می‌روم ** میوه‌هاشان می‌خورم چون نگروم
How can it be a dream? I go up the trees, I eat their fruit: how should I not believe?
باز چون من بنگرم در منکران ** که همی‌گیرند زین بستان کران
(But) again, when I look at the incredulous ones who turn aside from this orchard,
با کمال احتیاج و افتقار ** ز آرزوی نیم غوره جانسپار
Devoting their lives with the utmost indigence and penury because of their desire for half an unripe grape;
ز اشتیاق و حرص یک برگ درخت ** می‌زنند این بی‌نوایان آه سخت2030
(When I see) these destitute folk uttering grievous lamentation in their longing and greed for a single leaf,
در هزیمت زین درخت و زین ثمار ** این خلایق صد هزار اندر هزار
(And when I see) these hundred thousands on thousands of people fleeing from this tree and these fruits—
باز می‌گویم عجب من بی‌خودم ** دست در شاخ خیالی در زدم
Once more I say, ‘Marvellous! Am I beside myself? Have I laid hold of a bough of phantasy?’”
حتی اذا ما استیاس الرسل بگو ** تا بظنوا انهم قد کذبوا
Repeat (the text)until when the Messengers (of God) despaired down to (the words) they thought they had been belied (kudhibú).
این قرائت خوان که تخفیف کذب ** این بود که خویش بیند محتجب
Recite (the verse) with this reading (kudhibú), for the omission of the tashdíd in kudhibú signifies that he (the Messenger) deems himself debarred (from receiving the promised aid from God).
در گمان افتاد جان انبیا ** ز اتفاق منکری اشقیا2035
The souls of the prophets fell into misgiving through the concurrence of disbelief (on the part) of the wicked;