باز کن سرنامه را گردن متاب ** زین سخن والله اعلم بالصواب
Open the title-page, do not turn your neck aside from these words—and God best knoweth the right course.
هست آن عنوان چو اقرار زبان ** متن نامه‌ی سینه را کن امتحان
That title is like a declaration made by the tongue: examine the text of the scroll, namely, the bosom (your inward self),
که موافق هست با اقرار تو ** تا منافق‌وار نبود کار تو
(And see) whether it is in agreement with your declaration, in order that your actions may not be hypocritical.
چون جوالی بس گرانی می‌بری ** زان نباید کم که در وی بنگری
When you are carrying a very heavy sack, you must not fail to look into it,
که چه داری در جوال از تلخ و خوش ** گر همی ارزد کشیدن را بکش1575
(To see) what of sour and sweet you have in the sack. If it is worth bringing along, bring it;
ورنه خالی کن جوالت را ز سنگ ** باز خر خود را ازین بیگار و ننگ
Otherwise, empty your sack of the stones (in it), and redeem yourself from this fruitless toil and disgrace.
در جوال آن کن که می‌باید کشید ** سوی سلطانان و شاهان رشید
Put in the sack that (only) which must be brought to righteous sultans and kings.
حکایت آن فقیه با دستار بزرگ و آنک بربود دستارش و بانگ می‌زد کی باز کن ببین کی چه می‌بری آنگه ببر
Story of the divine with a big turban and the man who carried it off, and how he (the divine) shouted, “Undo it and see what you are taking: then take it (if you wish)!”
یک فقیهی ژنده‌ها در چیده بود ** در عمامه‌ی خویش در پیچیده بود
A certain divine had collected some old rags and wound them in his turban,
تا شود زفت و نماید آن عظیم ** چون در آید سوی محفل در حطیم
In order that it might become big and look grand when he came into the assembly in the Hatím.
ژنده‌ها از جامه‌ها پیراسته ** ظاهرا دستار از آن آراسته1580
He had clipped the rags from (various) garments and outwardly embellished the turban with them.