چونک استنجا کنی ورد و سخن ** این بود یا رب تو زینم پاک کن
When you perform the act of abstersion, the (proper) form of prayer and words is this: “O Lord, cleanse me from this (defilement).
دست من اینجا رسید این را بشست ** دستم اندر شستن جانست سست
My hand has reached this place and washed it, (but) my hand is weak (unable) to wash my spirit.
ای ز تو کس گشته جان ناکسان ** دست فضل تست در جانها رسان
O Thou by whom the spirit of the unworthy is made worthy, the hand of Thy bounty is reaching the spirits.
حد من این بود کردم من لیم ** زان سوی حد را نقی کن ای کریم
This (which) I, vile (as I am), have done was my limit (the utmost within my power): do Thou make clean that (which lies) beyond the limit, O gracious One.
از حدث شستم خدایا پوست را ** از حوادث تو بشو این دوست را2220
O God, I have washed my skin clean of ordure: do Thou wash this beloved (spirit) clean of worldly taints.”
شخصی به وقت استنجا می‌گفت اللهم ارحنی رائحة الجنه به جای آنک اللهم اجعلنی من التوابین واجعلنی من المتطهرین کی ورد استنجاست و ورد استنجا را به وقت استنشاق می‌گفت عزیزی بشنید و این را طاقت نداشت
A certain person used to say at the time of abstersion, "O God, let me smell the sweet odour of Paradise" instead of "O God, make me one of those who repent much, and make me one of those who purify themselves," which is the (proper) form of prayer in abstersion; and he (also) used to recite the formula proper to abstersion at the time of rinsing his nose. A venerable man heard (him) and could not endure it.
آن یکی در وقت استنجا بگفت ** که مرا با بوی جنت دار جفت
A certain one said at the time of abstersion, “(O God), unite me with the scent of Paradise!”