هم‌چو آدم زلتش عاریه بود ** لاجرم اندر زمان توبه نمود
Like Adam, whose lapse was temporary: of necessity he showed penitence at once.
چونک اصلی بود جرم آن بلیس ** ره نبودش جانب توبه‌ی نفیس3415
Since the sin of Iblís was original, for him there was no way to precious penitence.
رو که رستی از خود و از خوی بد ** واز زبانه‌ی نار و از دندان دد
Go, for thou art delivered from thyself and from the evil disposition and from the (flaming) tongue of the Fire and from the teeth of the wild beasts (of Hell).
رو که اکنون دست در دولت زدی ** در فکندی خود به بخت سرمدی
Go, for now thou hast grasped felicity, thou hast thrown thyself into everlasting fortune.
ادخلی تو فی عبادی یافتی ** ادخلی فی جنتی در بافتی
Thou hast gained (that which is signified by the words) Enter in amongst My servants; thou hast annexed (the implication of) Enter into My Paradise.
در عبادش راه کردی خویش را ** رفتی اندر خلد از راه خفا
Thou hast made a way for thyself (to enter) amongst His servants; thou hast gone into Eden by the secret way.
اهدنا گفتی صراط مستقیم ** دست تو بگرفت و بردت تا نعیم3420
‘Guide us,’ thou saidst, ‘in the straight path’: He took thy hand and led thee to the abode of bliss.
نار بودی نور گشتی ای عزیز ** غوره بودی گشتی انگور و مویز
Thou wast fire: thou hast become light, O noble one; thou wast an unripe grape: thou hast become a (ripe) grape and raisin.
اختری بودی شدی تو آفتاب ** شاد باشد الله اعلم بالصواب
Thou wast a star: thou hast become the Sun. Rejoice! God best knoweth the right.”
ای ضیاء الحق حسام‌الدین بگیر ** شهد خویش اندر فکن در حوض شیر
O Ziyá’u ’l-Haqq (Radiance of God) Husámu’ddín, take thy honey and cast it into the basin of milk,