اشتهی داری چه خوردی بامداد ** که چنین سرمستی و پر لاف و باد
Hast thou appetite? What didst thou eat at daybreak that thou art so intoxicated and boastful and blustering?”
گفت اگر نانم بدی خشک و طری ** کی کنیمی دعوی پیغامبری
He replied, “If I had bread, (whether) dry or moist, how should I lay claim to prophecy?
دعوی پیغامبری با این گروه ** هم‌چنان باشد که دل جستن ز کوه 1140
To claim to be a prophet amongst these people is like seeking a heart from a mountain.
کس ز کوه و سنگ عقل و دل نجست ** فهم و ضبط نکته‌ی مشکل نجست
No one (ever) sought intellect and heart from mountains and rocks: none sought (from them) understanding and apprehension of a difficult point of discourse.
هر چه گویی باز گوید که همان ** می‌کند افسوس چون مستهزیان
Whatever you say, the mountain replies the same: it makes a mock (of you) like the scoffers.
از کجا این قوم و پیغام از کجا ** از جمادی جان کرا باشد رجا
What relation exists between this folk and the (Divine) message? Who can hope for (spiritual) life from a soulless thing?
گر تو پیغام زنی آری و زر ** پیش تو بنهند جمله سیم و سر
If you bring (them) a message concerning a woman or gold, they will all lay before you their money and lives (in entire devotion)—
که فلان جا شاهدی می‌خواندت ** عاشق آمد بر تو او می‌داندت 1145
(The message), ‘A sweetheart in such and such a place invites thee (to come to her): she is in love with thee, she knows thee.’
ور تو پیغام خدا آری چو شهد ** که بیا سوی خدا ای نیک‌عهد
But if you bring (them) the honey-like message of God, ‘Come to God, O thou who hast a good covenant (with Him);
از جهان مرگ سوی برگ رو ** چون بقا ممکن بود فانی مشو
Go from the world of death towards the (eternal) provision: since everlastingness is possible, do not be perishing’—