تا گواهی بدهم و بیرون شوم ** سیرم از هستی در آن هامون شوم
That I may bear witness (to its truth) and go forth (from unbelief): I am weary of this (unreal) existence and will go into the wilderness (of reality).”
ما درین دهلیز قاضی قضا ** بهر دعوی الستیم و بلی
In this court of the Judge who pronounces the Decree we are (present) for the purpose of (making good) our claim (to fulfil the covenant signified by the words) “Am not I (your Lord)?” and “Yea”;
که بلی گفتیم و آن را ز امتحان ** فعل و قول ما شهودست و بیان 175
For we said, “Yea,” and (since we are) on trial our acts and words are the (necessary) witnesses and evidence of that (assent).
از چه در دهلیز قاضی ای گواه ** حبس باشی ده شهادت از پگاه
Wherefore do we keep silence in the court of the Judge? Have not we come (here) to bear testimony?
چند در دهلیز قاضی ای گواه ** حبس باشی ده شهادت از بگاه
How long, O witness, wilt thou remain under detention in the court of the Judge? Give thy testimony betimes.
زان بخواندندت بدین‌جا تا که تو ** آن گواهی بدهی و ناری عتو
Thou hast been summoned hither that thou mayst give the testimony and show no disobedience;
از لجاج خویشتن بنشسته‌ای ** اندرین تنگی کف و لب بسته‌ای
(But) in thy obstinacy thou hast sat down and closed (both) hand and mouth in this confinement.
تا بندهی آن گواهی ای شهید ** تو ازین دهلیز کی خواهی رهید 180
Until thou give that testimony, O witness, how wilt thou escape from this court?
یک زمان کارست بگزار و بتاز ** کار کوته را مکن بر خود دراز
’Tis the affair of a moment. Perform (thy duty) and run away: do not make a short matter long (tedious and irksome) to thyself.
خواه در صد سال خواهی یک زمان ** این امانت واگزار و وا رهان
As thou wilt, whether during a hundred years or in a moment, discharge this trust and acquit thyself (of it).
بیان آنک نماز و روزه و همه چیزهای برونی گواهیهاست بر نور اندرونی
Explaining that (ritual) prayer and fasting and all (such) external things are witnesses to the inner light.