-
عشق برد بحث را ای جان و بس ** کو ز گفت و گو شود فریاد رس 3240
- O (dear) soul, Love alone cuts disputation short, for it (alone) comes to the rescue when you cry for help against arguments.
-
حیرتی آید ز عشق آن نطق را ** زهره نبود که کند او ماجرا
- Eloquence is dumbfounded by Love: it dare not engage in altercation;
-
که بترسد گر جوابی وا دهد ** گوهری از لنج او بیرون فتد
- For he (the lover) fears that, if he answer back, a pearl (his inner experience) may fall out of his mouth.
-
لب ببندد سخت او از خیر و شر ** تا نباید کز دهان افتد گهر
- He closes his lips tight against (uttering) good or evil (words) lest the pearl should fall from his mouth (and be lost),
-
هم‌چنانک گفت آن یار رسول ** چون نبی بر خواندی بر ما فصول
- Even as the Companion of the Prophet said, “Whenever the Prophet recited sections (of the Qur’án) to us,
-
آن رسول مجتبی وقت نثار ** خواستی از ما حضور و صد وقار 3245
- At the moment of munificence that chosen Messenger would demand of us attentiveness and a hundred reverences.”
-
آنچنان که بر سرت مرغی بود ** کز فواتش جان تو لرزان شود
- ’Tis as when a bird is (perched) on your head, and your soul trembles for fear of its flitting,
-
پس نیاری هیچ جنبیدن ز جا ** تا نگیرد مرغ خوب تو هوا
- So you dare not stir from your place, lest your beautiful bird should take to the air;
-
دم نیاری زد ببندی سرفه را ** تا نباید که بپرد آن هما
- You dare not breathe, you suppress a cough, lest that humá should fly away;
-
ور کست شیرین بگوید یا ترش ** بر لب انگشتی نهی یعنی خمش
- And if any one speak sweet or sour (words) to you, you lay a finger on your lip, meaning, “Hush!”