Become dead, that the Lord who brings forth the living may bring forth a (spiritually) living one from this dead one.
دی شوی بینی تو اخراج بهار ** لیل گردی بینی ایلاج نهار
(If) thou become December (Winter), thou wilt experience the bringing forth of Spring; (if) thou become night, thou wilt experience the advent of day.
بر مکن آن پر که نپذیرد رفو ** روی مخراش از عزا ای خوب‌رو
Do not tear out thy feathers, for ’tis irreparable: do not rend thy face in grief, O beauteous one.
آنچنان رویی که چون شمس ضحاست ** آنچنان رخ را خراشیدن خطاست
Such a face that resembles the morning sun—’tis sinful to rend a countenance like that.
زخم ناخن بر چنان رخ کافریست ** که رخ مه در فراق او گریست 555
’Tis (an act of) infidelity (to inflict) scratches upon a countenance (of) such (beauty) that the moon's countenance wept at parting from it.
یا نمی‌بینی تو روی خویش را ** ترک کن خوی لجاج اندیش را
Or dost not thou see (the beauty of) thy face? Abandon that contumacious disposition (which prevents thee from seeing it).”
در بیان آنک صفا و سادگی نفس مطمنه از فکرتها مشوش شود چنانک بر روی آینه چیزی نویسی یا نقش کنی اگر چه پاک کنی داغی بماند و نقصانی
Explaining that the purity and simplicity of the tranquil soul are disturbed by thoughts, just as (when) you write or depict anything on the surface of a mirror, though you may (afterwards) obliterate it entirely, (yet) a mark and blemish will remain (on the mirror).
روی نفس مطمنه در جسد ** زخم ناخنهای فکرت می‌کشد
The face of the tranquil soul in the body suffers wounds inflicted by the nails of thought.