خوش‌دلم در باطن از حکم زبر ** گرچه شد رویم ترش کالحق مر
I am inwardly pleased with the decision (inscribed) in the (Heavenly) Scrolls, though my face has become sour—for Truth is bitter.
این دلم باغست و چشمم ابروش ** ابر گرید باغ خندد شاد و خوش
This heart of mine is an orchard, and my eye is like the cloud: (when) the cloud weeps the orchard laughs joyously and happily.
سال قحط از آفتاب خیره‌خند ** باغها در مرگ و جان کندن رسند 1580
In a year of drought the orchards are reduced to death and agony by the sun laughing unconscionably.
ز امر حق وابکوا کثیرا خوانده‌ای ** چون سر بریان چه خندان مانده‌ای
You have read in God’s Commandment (the words) and weep ye much: why have you remained grinning like a roast (sheep’s) head?
روشنی خانه باشی هم‌چو شمع ** گر فرو پاشی تو هم‌چون شمع دمع
You will be the light of the house, like the candle, if like the candle you shed showers of tears.
آن ترش‌رویی مادر یا پدر ** حافظ فرزند شد از هر ضرر
The mother’s or father’s sourness of face preserves the child from every harm.
ذوق خنده دیده‌ای ای خیره‌خند ** ذوق گریه بین که هست آن کان قند
You have experienced the pleasure of laughing, O inordinate laugher: (now) experience the pleasure of weeping (and recognise) that it is a mine of sugar.
چون جهنم گریه آرد یاد آن ** پس جهنم خوشتر آید از جنان 1585
Since thinking of Hell causes weeping, therefore Hell is better than Paradise.
خنده‌ها در گریه‌ها آمد کتیم ** گنج در ویرانه‌ها جو ای سلیم
In tears there are laughters concealed: seek treasure amidst ruins, O simple (sincere) man.
ذوق در غمهاست پی گم کرده‌اند ** آب حیوان را به ظلمت برده‌اند
Pleasure is (concealed) in pains: the track has been lost, the Water of Life has been taken away into the (Land of) Darkness.