-
کو هنر کو من کجا دل مستوی ** این همه عکس توست و خود توی
- How have I any independent merit or personality or heart? All these are the reflexion of Thee, and Thou Thyself art (all).
-
هر شبی تدبیر و فرهنگم به خواب ** هم‌چو کشتی غرقه می‌گردد ز آب
- Every night in sleep my forethought and knowledge become: like a ship overwhelmed by the water (of the sea).
-
خود نه من می‌مانم و نه آن هنر ** تن چو مرداری فتاده بی‌خبر
- Neither do I myself remain nor that merit (of mine): my body lies unconscious like a carcase.
-
تا سحر جمله شب آن شاه علی ** خود همی‌گوید الستی و بلی 2300
- The whole night until dawn that exalted King is Himself uttering an ‘Alast’ (‘Am not I...?’) and (answering) ‘Yea.’
-
کو بلی‌گو جمله را سیلاب برد ** یا نهنگی خورد کل را کرد و مرد
- Where is anyone to say’ Yea’? The flood of (slumber) has swept them all away, or a leviathan has swallowed them all piecemeal.
-
صبح‌دم چون تیغ گوهردار خود ** از نیام ظلمت شب بر کند
- At morning tide, when He draws His sheeny sword from the scabbard of the darkness of night,
-
آفتاب شرق شب را طی کند ** از نهنگ آن خورده‌ها را قی کند
- And the orient sun rolls up (makes an end of) night, this leviathan spews out all that it swallowed,
-
رسته چون یونس ز معده‌ی آن نهنگ ** منتشر گردیم اندر بو و رنگ
- And we, delivered like Jonah from the belly of that leviathan, are dispersed into (the world of) scent and colour.
-
خلق چون یونس مسبح آمدند ** کاندر آن ظلمات پر راحت شدند 2305
- Like Jonah, the people give praise (to God), because they were restful in that darkness.
-
هر یکی گوید به هنگام سحر ** چون ز بطن حوت شب آید به در
- At the hour of dawn each one says, when he comes forth from the belly of the (great) Fish, Night,