-
ای بکرده یار هر اغیار را ** وی بداده خلعت گل خار را
- O Thou who hast made every stranger (Thy) friend, and O Thou who hast given the rose as a robe of honour to the thorn,
-
خاک ما را ثانیا پالیز کن ** هیچ نی را بار دیگر چیز کن
- Sift our dust a second time, make (our) nothing to be some thing once more!
-
این دعا تو امر کردی ز ابتدا ** ورنه خاکی را چه زهره‌ی این بدی
- Thou didst command this invocation (of Thee) from the beginning; else how should a creature of dust have dared (to do) this?
-
چون دعامان امر کردی ای عجاب ** این دعای خویش را کن مستجاب 2320
- Since—oh, wonder !—Thou didst command us to invoke Thee, cause this invocation of Thee to be answered favourably.
-
شب شکسته کشتی فهم و حواس ** نه امیدی مانده نه خوف و نه یاس
- Night has wrecked the ship of (my) understanding and senses: no hope is left, nor fear nor despair.
-
برده در دریای رحمت ایزدم ** تا ز چه فن پر کند بفرستدم
- God has borne me into the sea of Mercy: (I know not) with what specialty He will fill me and send me (back to the world).
-
آن یکی را کرده پر نور جلال ** وآن دگر را کرده پر وهم و خیال
- He fills one with the light of Majesty, while He fills another with (vain) imagination and fancy.
-
گر بخویشم هیچ رای و فن بدی ** رای و تدبیرم به حکم من بدی
- If I had any judgement and skill by myself, my judgement and forethought would be under my control;
-
شب نرفتی هوش بی‌فرمان من ** زیر دام من بدی مرغان من 2325
- At night my consciousness would not go (from me) without my bidding, and my birds (senses and faculties) would be under my trap.
-
بودمی آگه ز منزلهای جان ** وقت خواب و بیهشی و امتحان
- I should be aware of the stages (of the journey) of the soul (both) at the time of sleep and unconsciousness and (at the time of) tribulation.