-
آن غریب ممتحن از بیم وام ** در ره آمد سوی آن دارالسلام
- The poor stranger, (who was) afflicted with fear on account of his debts, set out on the way to that Abode of Peace.
-
شد سوی تبریز و کوی گلستان ** خفته اومیدش فراز گل ستان
- He went to Tabríz and the rose-garden district: his hope was reclining (luxuriously) on roses.
-
زد ز دارالملک تبریز سنی ** بر امیدش روشنی بر روشنی
- From the glorious imperial city of Tabríz darted (beams of) light upon light (and shed radiance) on his hope.
-
جانش خندان شد از آن روضه‌ی رجال ** از نسیم یوسف و مصر وصال
- His spirit was laughing for (joy in) that orchard of (noble) men and the fragrant breeze (blowing) from Joseph and the Egypt of union.
-
گفت یا حادی انخ لی ناقتی ** جاء اسعادی و طارت فاقتی 3110
- He cried, “O cameleer, let my camel kneel for me (to alight): my help is come and my need is flown.
-
ابرکی یا ناقتی طاب الامور ** ان تبریزا مناخات الصدور
- Kneel down, O my camel! All goes well: verily, Tabríz is the place where princes alight (and abide).
-
اسرحی یا ناقتی حول الریاض ** ان تبریزا لنا نعم المفاض
- Graze, O my camel, round the meadows: verily Tabríz is for us the most excellent source of bountifulness.
-
ساربانا بار بگشا ز اشتران ** شهر تبریزست و کوی گلستان
- O camel-driver, unload the camels: ’tis the city of Tabríz and the district of the rose-garden.
-
فر فردوسیست این پالیز را ** شعشعه‌ی عرشیست این تبریز را
- This garden hath the splendour of Paradise: this Tabríz hath the brilliance of Heaven.
-
هر زمانی نور روح‌انگیز جان ** از فراز عرش بر تبریزیان 3115
- At every moment of time joy-enkindling odours diffused by the Spirit (are floating down) from above the empyrean upon the inhabitants of Tabríz.”