این همه گفتند و گفت آن ناصبور ** که مرا زین گفته‌ها آید نفور
They said all this (to him), but the impatient (prince) replied, “These words (of warning) inspire me with repugnance.
سینه پر آتش مرا چون منقل است ** کشت کامل گشت وقت منجل است 4160
My bosom is full of fire, like a brazier: the crop is ripe, ’tis time for the sickle.
صدر را صبری بد اکنون آن نماد ** بر مقام صبر عشق آتش نشاند
There was a (great) fortitude in my breast, (but) now it is no more: Love has set fire to the dwelling-place of fortitude.
صبر من مرد آن شبی که عشق زاد ** درگذشت او حاضران را عمر باد
My fortitude died on the night when Love was born: it has passed away—long live those who are present!
ای محدث از خطاب و از خطوب ** زان گذشتم آهن سردی مکوب
O thou that tellest (me) of (a stern) rebuke (from the King) and (terrible) punishments, I have passed beyond (all) that: do not beat a piece of cold iron!
سرنگونم هی رها کن پای من ** فهم کو در جمله‌ی اجزای من
I am (rushing) headlong: hey, let go my feet! Where in all my limbs is (any) understanding?
اشترم من تا توانم می‌کشم ** چون فتادم زار با کشتن خوشم 4165
I am (like) a camel: I carry (my load) as long as I can, (but) when I fall down exhausted, I am glad to be killed.
پر سر مقطوع اگر صد خندق است ** پیش درد من مزاج مطلق است
If there are a hundred moats full of severed heads, ’tis an absolute pleasantry in comparison with my anguish.
من نخواهم زد دگر از خوف و بیم ** این چنین طبل هوا زیر گلیم
Nevermore in fear and dread will I beat such a drum of passion under a blanket.
من علم اکنون به صحرا می‌زنم ** یا سراندازی و یا روی صنم
Now I will plant my banner in the open plain: (let my fate be) either to lose my head or (to behold) the face of my adored one!