ای محدث از خطاب و از خطوب ** زان گذشتم آهن سردی مکوب
O thou that tellest (me) of (a stern) rebuke (from the King) and (terrible) punishments, I have passed beyond (all) that: do not beat a piece of cold iron!
سرنگونم هی رها کن پای من ** فهم کو در جمله‌ی اجزای من
I am (rushing) headlong: hey, let go my feet! Where in all my limbs is (any) understanding?
اشترم من تا توانم می‌کشم ** چون فتادم زار با کشتن خوشم 4165
I am (like) a camel: I carry (my load) as long as I can, (but) when I fall down exhausted, I am glad to be killed.
پر سر مقطوع اگر صد خندق است ** پیش درد من مزاج مطلق است
If there are a hundred moats full of severed heads, ’tis an absolute pleasantry in comparison with my anguish.
من نخواهم زد دگر از خوف و بیم ** این چنین طبل هوا زیر گلیم
Nevermore in fear and dread will I beat such a drum of passion under a blanket.
من علم اکنون به صحرا می‌زنم ** یا سراندازی و یا روی صنم
Now I will plant my banner in the open plain: (let my fate be) either to lose my head or (to behold) the face of my adored one!
حلق کو نبود سزای آن شراب ** آن بریده به به شمشیر و ضراب
The throat that is not worthy of that wine—’tis best it should be cut by blows of the sword;
دیده کو نبود ز وصلش در فره ** آن چنان دیده سپید کور به 4170
The eye that is not (rejoiced) in abundance by union with her—such an eye is best white (with disease) and blind;
گوش کان نبود سزای راز او ** بر کنش که نبود آن بر سر نکو
The ear that is not worthy of (hearing) her secret—tear it off, for it is no good on the head;
اندر آن دستی که نبود آن نصاب ** آن شکسته به به ساطور قصاب
The hand in which there is not the (requisite) amount (to win her favour)—’tis best that it should be chopped off by the butcher's knife;