گرچه باشد مو و ریش او سپید ** هم در آن طفلی خوفست و امید
Though his hair and beard be white, he is still in the childish state of fear and hope,
که رسم یا نارسیده مانده‌ام ** ای عجب با من کند کرم آن کرم
Saying, “Shall I attain (to maturity), or am I (to be) left immature? Oh, I wonder, will the Vine bestow that bounty on me?
با چنین ناقابلی و دوریی ** بخشد این غوره‌ی مرا انگوریی 4740
Notwithstanding such an incapacity and remoteness (from God), will He confer on these unripe grapes (ghúra) of mine a perfection like that of the ripe grape (angúr)?
نیستم اومیدوار از هیچ سو ** وان کرم می‌گویدم لا تیاسوا
I have no hopes from any quarter, but that (Divine) Bounty is saying to me, ‘Do not ye despair!’”
دایما خاقان ما کردست طو ** گوشمان را می‌کشد لا تقنطوا
Our Kháqán (Emperor) has made a perpetual feast (for us): He is always pulling our ears (drawing us thither and saying), “Do not lose hope!”
گرچه ما زین ناامیدی در گویم ** چون صلا زد دست اندازان رویم
Although we are in the ditch (and overwhelmed) by this despair, let us go dancing along since He has invited us.
دست اندازیم چون اسپان سیس ** در دویدن سوی مرعای انیس
Let us dance (along) like mettlesome horses galloping towards the familiar pasturage.
گام اندازیم و آن‌جا گام نی ** جام پردازیم و آن‌جا جام نی 4745
Let us toss our feet, though no foot is there; let us drain the cup, though no cup is there,
زانک آن‌جا جمله اشیا جانیست ** معنی اندر معنی اندر معنیست
Because all things there are spiritual: ’tis reality on reality on reality.
هست صورت سایه معنی آفتاب ** نور بی‌سایه بود اندر خراب
Form is the shadow, reality is the sun: the shadowless light is (only to be found) in the ruin.