ور همیبیند چرا نبود دلیر ** پشتدار و جانسپار و چشمسیر
Or if it is seeing (the spiritual world), why is it not brave and supporting (others) and self-sacrificing and fully contented?
در رخت کو از می دین فرخی ** گر بدیدی بحر کو کف سخی
In thy countenance where is the happiness (which is the effect) of the wine of (true) religion? If thou hast beheld the Ocean (of Bounty), where is the bounteous hand?
آنک جو دید آب را نکند دریغ ** خاصه آن کو دید آن دریا و میغ 805
He that has beheld the River does not grudge water (to the thirsty), especially he that has beheld that Sea and (those) Clouds.”
تمثیل مرد حریص نابیننده رزاقی حق را و خزاین و رحمت او را به موری کی در خرمنگاه بزرگ با دانهی گندم میکوشد و میجوشد و میلرزد و به تعجیل میکشد و سعت آن خرمن را نمیبیند
Comparison of the covetous man, who does not see the all-providingness of God and the (infinite) stores of His mercy, to an ant struggling with a single grain of wheat on a great threshing-floor and showing violent agitation and trembling and dragging it hurriedly along, unconscious of the amplitude of the threshing-floor.
مور بر دانه بدان لرزان شود ** که ز خرمنهای خوش اعمی بود
The ant trembles for a grain (of wheat) because it is blind to the goodly threshing-floors.
میکشد آن دانه را با حرص و بیم ** که نمیبیند چنان چاش کریم
It drags a grain along greedily and fearfully, for it does not see such a noble stack of winnowed wheat (as is there).
صاحب خرمن همیگوید که هی ** ای ز کوری پیش تو معدوم شی
The Owner of the threshing-floor is saying (to the ant), “Hey, thou who in thy blindness deemest nothing something,
تو ز خرمنهای ما آن دیدهای ** که در آن دانه به جان پیچیدهای
Hast thou regarded that (alone) as belonging to My threshing-floors, so that thou art devoted with (all) thy soul to that (single) grain?”
ای به صورت ذره کیوان را ببین ** مور لنگی رو سلیمان را ببین 810
O thou who in semblance art (insignificant as) a mote, look at Saturn; thou art a lame ant: go, look at Solomon.
تو نهای این جسم تو آن دیدهای ** وا رهی از جسم گر جان دیدهای
Thou art not this body: thou art that (spiritual) Eye. If thou hast beheld the spirit, thou art delivered from the body.
آدمی دیدهست باقی گوشت و پوست ** هرچه چشمش دیده است آن چیز اوست
Man (essentially) is eye: the rest (of him) is (mere) flesh and skin: whatsoever his eye has beheld, he is that thing.