-
باز پندش داد باز او توبه کرد ** عشق آمد توبه‌ی او را بخورد
- He admonished him once more, and once more he (Bilál) repented; (but) Love came and consumed his repentance.
-
توبه کردن زین نمط بسیار شد ** عاقبت از توبه او بیزار شد
- There was much repenting of this sort, (till) at last he became quit of repentance,
-
فاش کرد اسپرد تن را در بلا ** کای محمد ای عدو توبه‌ها
- And proclaimed (his faith) and yielded up his body to tribulation, crying, “O Mohammed, O enemy of vows of repentance,
-
ای تن من وی رگ من پر ز تو ** توبه را گنجا کجا باشد درو 900
- O thou with whom my body and (all) my veins are filled—how should there be room therein for repentance?—
-
توبه را زین پس ز دل بیرون کنم ** از حیات خلد توبه چون کنم
- Henceforth I will banish repentance from this heart (of mine): how should I repent of the life everlasting?”
-
عشق قهارست و من مقهور عشق ** چون شکر شیرین شدم از شور عشق
- Love is the All-subduer, and I am subdued by Love: by Love's bitterness I have been made sweet as sugar.
-
برگ کاهم پیش تو ای تند باد ** من چه دانم که کجا خواهم فتاد
- O fierce Wind, before Thee I am (but) a straw: how can I know where I shall fall?
-
گر هلالم گر بلالم می‌دوم ** مقتدی آفتابت می‌شوم
- Whether I am (stout as) Bilál or (thin as) the new moon (hilál), I am running on and following the course of Thy sun.
-
ماه را با زفتی و زاری چه کار ** در پی خورشید پوید سایه‌وار 905
- What has the moon to do with stoutness and thinness? She runs at the heels of the sun, like a shadow.
-
با قضا هر کو قراری می‌دهد ** ریش‌خند سبلت خود می‌کند
- Any one who offers to make a settlement with (the Divine) destiny is mocking at his own moustache.