عقل چون جبریل گوید احمدا ** گر یکی گامی نهم سوزد مرا

تو مرا بگذار زین پس پیش ران ** حد من این بود ای سلطان جان‌‌

هر که ماند از کاهلی بی‌‌شکر و صبر ** او همین داند که گیرد پای جبر

هر که جبر آورد خود رنجور کرد ** تا همان رنجوری‌‌اش در گور کرد

گفت پیغمبر که رنجوری به لاغ ** رنج آرد تا بمیرد چون چراغ‌‌ 1070

جبر چه بود بستن اشکسته را ** یا بپیوستن رگی بگسسته را

چون در این ره پای خود نشکسته‌‌ای ** بر که می‌‌خندی چه پا را بسته‌‌ای‌‌

و آن که پایش در ره کوشش شکست ** در رسید او را براق و بر نشست‌‌

حامل دین بود او محمول شد ** قابل فرمان بد او مقبول شد

تا کنون فرمان پذیرفتی ز شاه ** بعد از این فرمان رساند بر سپاه‌‌ 1075