صورت ما اندر این بحر عذاب ** می‌‌دود چون کاسه‌‌ها بر روی آب‌‌

صورت ما اندر این بحر عذاب ** می‌‌دود چون کاسه‌‌ها بر روی آب‌‌ 1110

Bizim şu şeklimiz bu tatlı denizde su üzerinde kâseler gibi yüzer.

تا نشد پر بر سر دریا چو طشت ** چون که پر شد طشت در وی غرق گشت‌‌

İçi dolu olmadıkça kap, suyun yüzündedir. Dolunca denize batar.

عقل پنهان است و ظاهر عالمی ** صورت ما موج یا از وی نمی‌‌

Akıl gizlidir, ortada bir âlem görünüp durur. Bizim şeklimiz; o denizin dalgasından yahut ıslaklığından ibarettir.

هر چه صورت می وسیلت سازدش ** ز آن وسیلت بحر دور اندازدش‌‌

Suret, o denize ulaşmak için neyi vesile ittihaz ederse etsin, deniz; sureti, o vesile yüzünden daha uzağa atar.

تا نبیند دل دهنده‌‌ی راز را ** تا نبیند تیر دور انداز را

Gönül kendisine sır vereni; ok, kendisini uzağa atanı görmedikçe.

اسب خود را یاوه داند وز ستیز ** می‌‌دواند اسب خود در راه تیز 1115

Atımı kaybettim sanır, bindiği atı inat ve hırçınlıkla yolda hızlı hızlı koşturur!

اسب خود را یاوه داند آن جواد ** و اسب خود او را کشان کرده چو باد

O yiğit, atını kaybolmuş sanır, bindiği atı inat ve hırçınlıkla koşturmuştur!

در فغان و جستجو آن خیره‌‌سر ** هر طرف پرسان و جویان دربدر

O sersem bağırır, arar, tarar kapı kapı dolaşır, her tarafı arar, sorar:

کان که دزدید اسب ما را کو و کیست ** این که زیر ران تست ای خواجه چیست‌‌

“Atımı çalan nerede, kimdir?” Efendi, şu uyluğunun altındaki mahlûk ne?

آری این اسب است لیک این اسب کو ** با خود آ ای شهسوار اسب جو

Evet, bu attır; fakat bu at nerede? Ey at arayan yiğit binici, kendine gel!