اسب خود را یاوه داند وز ستیز ** می‌‌دواند اسب خود در راه تیز

اسب خود را یاوه داند وز ستیز ** می‌‌دواند اسب خود در راه تیز 1115

اسب خود را یاوه داند آن جواد ** و اسب خود او را کشان کرده چو باد

در فغان و جستجو آن خیره‌‌سر ** هر طرف پرسان و جویان دربدر

کان که دزدید اسب ما را کو و کیست ** این که زیر ران تست ای خواجه چیست‌‌

آری این اسب است لیک این اسب کو ** با خود آ ای شهسوار اسب جو

جان ز پیدایی و نزدیکی است گم ** چون شکم پر آب و لب خشکی چو خم‌‌ 1120

کی ببینی سرخ و سبز و فور را ** تا نبینی پیش از این سه نور را

لیک چون در رنگ گم شد هوش تو ** شد ز نور آن رنگها رو پوش تو

چون که شب آن رنگها مستور بود ** پس بدیدی دید رنگ از نور بود

نیست دید رنگ بی‌‌نور برون ** همچنین رنگ خیال اندرون‌‌