چون بباید برده‌‌ای را خواجه‌‌ای ** عرضه دارد از هنر دیباجه‌‌ای‌‌

چون که دارد از خریداریش ننگ ** خود کند بیمار و کر و شل و لنگ‌‌

نوبت هدهد رسید و پیشه‌‌اش ** و آن بیان صنعت و اندیشه‌‌اش‌‌

گفت ای شه یک هنر کان کهتر است ** باز گویم گفت کوته بهتر است‌‌ 1215

گفت بر گو تا کدام است آن هنر ** گفت من آن گه که باشم اوج بر

بنگرم از اوج با چشم یقین ** من ببینم آب در قعر زمین‌‌

تا کجایست و چه عمق استش چه رنگ ** از چه می‌‌جوشد ز خاکی یا ز سنگ‌‌

ای سلیمان بهر لشکرگاه را ** در سفر می‌‌دار این آگاه را

پس سلیمان گفت ای نیکو رفیق ** در بیابانهای بی‌‌آب عمیق‌‌ 1220

طعنه‌‌ی زاغ در دعوی هدهد

زاغ چون بشنود آمد از حسد ** با سلیمان گفت کاو کژ گفت و بد