آفتابی کاو بر آید نارگون ** ساعتی دیگر شود او سر نگون‌‌

اختران تافته بر چار طاق ** لحظه لحظه مبتلای احتراق‌‌

ماه کاو افزود ز اختر در جمال ** شد ز رنج دق او همچون خیال‌‌ 1280

این زمین با سکون با ادب ** اندر آرد زلزله‌‌ش در لرز تب‌‌

ای بسا که زین بلای مرده‌‌ریگ ** گشته است اندر جهان او خرد و ریگ‌‌

این هوا با روح آمد مقترن ** چون قضا آید وبا گشت و عفن‌‌

آب خوش کاو روح را همشیره شد ** در غدیری زرد و تلخ و تیره شد

آتشی کاو باد دارد در بروت ** هم یکی بادی بر او خواند یموت‌‌ 1285

حال دریا ز اضطراب و جوش او ** فهم کن تبدیلهای هوش او

چرخ سر گردان که اندر جستجوست ** حال او چون حال فرزندان اوست‌‌