تا عمر آمد ز قیصر یک رسول ** در مدینه از بیابان نغول‌‌

تا عمر آمد ز قیصر یک رسول ** در مدینه از بیابان نغول‌‌ 1390

Rum Kayseri’den, Medine’de Ömer’e uzak çölleri aşarak bir elçi geldi.

گفت کو قصر خلیفه ای حشم ** تا من اسب و رخت را آن جا کشم‌‌

Medine halkına “Halifenin köşkü nerededir ki atımı, eşyamı oraya çekeyim” dedi.

قوم گفتندش که او را قصر نیست ** مر عمر را قصر، جان روشنی است‌‌

Halk, dedi ki: “Onun köşkü yok; Ömer’in köşkü, ancak aydın canıdır.

گر چه از میری و را آوازه‌‌ای است ** همچو درویشان مر او را کازه‌‌ای است‌‌

Gerçi emir diye adı sanı duyulmuşsa da onun, yoksullar gibi ancak bir kulübeciği var.

ای برادر چون ببینی قصر او ** چون که در چشم دلت رسته ست مو

Kardeş, onun köşkünü nasıl görebilirsin? Gönül gözünde kıl bitmiş!

چشم دل از مو و علت پاک آر ** و آن گهان دیدار قصرش چشم دار 1395

Gönül gözünü kıldan ve hastalıktan arıt, sonra köşkünü görmeyi gözet.

هر که را هست از هوسها جان پاک ** زود بیند حضرت و ایوان پاک‌‌

Kimin canı, heveslerden arınmışsa derhal tertemiz Tanrı tapusunu, Tanrı dergâhını görür.

چون محمد پاک شد زین نار و دود ** هر کجا رو کرد وجه الله بود

Muhammed, bu ateşten, bu dumandan temizlendiğinden nereye yüz çevirse orada Allah cemalini gördü.

چون رفیقی وسوسه‌‌ی بد خواه را ** کی بدانی ثم وجه الله را

Seni kötülüğe sevk eden vesveselere yoldaş oldukça “Semme vechullah”ı nasıl bilebilirsin?

هر که را باشد ز سینه فتح باب ** او ز هر شهری ببیند آفتاب‌‌

Kimin kalbinde kapı açılırsa gönül göğünde yüzlerce güneş görür.