آرزو می‌‌خواه لیک اندازه خواه ** بر نتابد کوه را یک برگ کاه‌‌

آرزو می‌‌خواه لیک اندازه خواه ** بر نتابد کوه را یک برگ کاه‌‌ 140

İste ama derecesine göre iste; bir otun, bir dağı çekmeye kudreti yoktur.

آفتابی کز وی این عالم فروخت ** اندکی گر پیش آید جمله سوخت‌‌

Bu âlemi aydınlatan güneş, bir parçacık yaklaştı mı, her şey yandı gitti!

فتنه و آشوب و خون‌‌ریزی مجوی ** بیش از این از شمس تبریزی مگوی‌‌

Fitneyi, kargaşalığı ve kan dökücülüğü araştırma, Şems-i Tebrizî’den bundan fazla bahsetme.

این ندارد آخر از آغاز گوی ** رو تمام این حکایت باز گوی‌‌

Bunun sonu yoktur; sen yine hikâyeye başla, onu tamamlamana bak.

خلوت طلبیدن آن ولی از پادشاه جهت دریافتن رنج کنیزک‌‌

O velinin, halayığın hastalığını anlamak için padişahtan halayıkla halvet olmayı dilemesi

گفت ای شه خلوتی کن خانه را ** دور کن هم خویش و هم بیگانه را

(Hekim) dedi ki: “Ey padişah, evi halvet et, yakını da uzaklaştır.

کس ندارد گوش در دهلیزها ** تا بپرسم زین کنیزک چیزها 145

Köşeden, bucaktan kimse kulak vermesin de ben bu cariyecikten bir şeyler sorayım.”

خانه خالی ماند و یک دیار نی ** جز طبیب و جز همان بیمار نی‌‌

Oda boşaldı, Hekim ile hastadan başka kimsecikler kalmadı.

نرم نرمک گفت شهر تو کجاست ** که علاج اهل هر شهری جداست‌‌

Hekim tatlılıkla, yumuşak yumuşak dedi ki: “Memleketin neresi? Çünkü her memleket halkının ilâcı başka başkadır.

و اندر آن شهر از قرابت کیستت ** خویشی و پیوستگی با چیستت‌‌

O memlekette akrabandan kimler var? Kime yakınsınız; neye bağlısın?

دست بر نبضش نهاد و یک به یک ** باز می‌‌پرسید از جور فلک‌‌

Elini kızın nabzına koyup birer birer felekten çektiği cevir ve meşakkati soruyordu.