بر عدمها کان ندارد چشم و گوش ** چون فسون خواند همی‌‌آید به جوش‌‌

Tanrı; gözü kulağı olmayan yokluklara afsun okuyunca onlar, coşmaya başlarlar; varlık âlemine konarlar.

از فسون او عدمها زود زود ** خوش معلق می‌‌زند سوی وجود

Yok olanlar, onun afsuniyle varlık diyarına takla atarak ve derhal gelirler.

باز بر موجود افسونی چو خواند ** زو دو اسبه در عدم موجود راند 1450

Sonra var olana yine bir afsun okuyunca onu yokluğa derhal ve iki çifte atla sürer.

گفت در گوش گل و خندانش کرد ** گفت با سنگ و عقیق کانش کرد

Gülün kulağına bir şey söyledi, güldürdü. Taşın kulağına bir şey söyledi, akik ve maden haline getirdi.

گفت با جسم آیتی تا جان شد او ** گفت با خورشید تا رخشان شد او

Cisme bir ayet okudu, can oldu. Güneşe bir şey söyledi, parladı.

باز در گوشش دمد نکته‌‌ی مخوف ** در رخ خورشید افتد صد کسوف‌‌

Sonra yine güneşin kulağına korkunç bir şey üfler, yüzüne yüzlerce perde iner.

تا به گوش ابر آن گویا چه خواند ** کاو چو مشک از دیده‌‌ی خود اشک راند

O kelâm sahibi Tanrı, bulutun kulağına bir şey okur; gözünden misk gibi yaşlar akıtır.

تا به گوش خاک حق چه خوانده است ** کاو مراقب گشت و خامش مانده است‌‌ 1455

Toprağın kulağına ne söyledi ki murakebeye vardı, dalgın bir halde kaldı!

در تردد هر که او آشفته است ** حق به گوش او معما گفته است‌‌

Tereddüt içinde kalan, hayretlere düşen kişinin kulağına da Hak, bir muamma söylemiştir.

تا کند محبوسش اندر دو گمان ** آن کنم کاو گفت یا خود ضد آن‌‌

Bu suretle onu iki şüphe arasında hapseder. “Ey yardımı istenen Tanrı! Şunu mu yapayım, bunu mu?” der.