گفت با جسم آیتی تا جان شد او ** گفت با خورشید تا رخشان شد او

Cisme bir ayet okudu, can oldu. Güneşe bir şey söyledi, parladı.

باز در گوشش دمد نکته‌‌ی مخوف ** در رخ خورشید افتد صد کسوف‌‌

Sonra yine güneşin kulağına korkunç bir şey üfler, yüzüne yüzlerce perde iner.

تا به گوش ابر آن گویا چه خواند ** کاو چو مشک از دیده‌‌ی خود اشک راند

O kelâm sahibi Tanrı, bulutun kulağına bir şey okur; gözünden misk gibi yaşlar akıtır.

تا به گوش خاک حق چه خوانده است ** کاو مراقب گشت و خامش مانده است‌‌ 1455

Toprağın kulağına ne söyledi ki murakebeye vardı, dalgın bir halde kaldı!

در تردد هر که او آشفته است ** حق به گوش او معما گفته است‌‌

Tereddüt içinde kalan, hayretlere düşen kişinin kulağına da Hak, bir muamma söylemiştir.

تا کند محبوسش اندر دو گمان ** آن کنم کاو گفت یا خود ضد آن‌‌

Bu suretle onu iki şüphe arasında hapseder. “Ey yardımı istenen Tanrı! Şunu mu yapayım, bunu mu?” der.

هم ز حق ترجیح یابد یک طرف ** ز آن دو یک را بر گزیند ز آن کنف‌‌

İki şıktan birini üstün tutar, üstün tuttuğunu yaparsa o da yine Hak’tandır.

گر نخواهی در تردد هوش جان ** کم فشار این پنبه اندر گوش جان‌‌

Can aklının tereddüt içinde bocalamasını istemezsen o pamuğu can kulağına tıkma,

تا کنی فهم آن معماهاش را ** تا کنی ادراک رمز و فاش را 1460

Ki Tanrı’nın o muammalarını anlayasın, gizlice ve açıkça söylenen sözleri idrak edesin.

پس محل وحی گردد گوش جان ** وحی چه بود گفتنی از حس نهان‌‌

Böyle yaparsan can kulağı vahiy yeri olur. Vahiy nedir? Zahiri duygudan gizli söz.