گفت آدم که ظلمنا نفسنا ** او ز فعل حق نبد غافل چو ما

در گنه او از ادب پنهانش کرد ** ز آن گنه بر خود زدن او بر بخورد 1490

بعد توبه گفتش ای آدم نه من ** آفریدم در تو آن جرم و محن‌‌

نه که تقدیر و قضای من بد آن ** چون به وقت عذر کردی آن نهان‌‌

گفت ترسیدم ادب نگذاشتم ** گفت هم من پاس آنت داشتم‌‌

هر که آرد حرمت او حرمت برد ** هر که آرد قند لوزینه خورد

طیبات از بهر که للطیبین ** یار را خوش کن برنجان و ببین‌‌ 1495

یک مثال ای دل پی فرقی بیار ** تا بدانی جبر را از اختیار

دست کان لرزان بود از ارتعاش ** و آن که دستی را تو لرزانی ز جاش‌‌

هر دو جنبش آفریده‌‌ی حق شناس ** لیک نتوان کرد این با آن قیاس‌‌