گفت تو بحثی شگرفی می‌‌کنی ** معنیی را بند حرفی می‌‌کنی‌‌

Ömer dedi ki: “Sen derin bir bahse dalıyorsun. Meselâ manayı harflerle takyit eder(bir söz söylersin).

حبس کردی معنی آزاد را ** بند حرفی کرده ای تو یاد را

Serbest olan manayı hapsettin, nefesi bir kelime ile takyit eyledin.

از برای فایده این کرده‌‌ای ** تو که خود از فایده در پرده‌‌ای‌‌

Sen faydadan mahcup iken; ruhun bedene gelmesindeki faydayı bilmezken; bunu, bir fayda elde etmek için yaparsın da.

آن که از وی فایده زاییده شد ** چون نبیند آن چه ما را دیده شد 1520

Fayda, kendisinde zuhur eden Tanrı, bizim gördüğümüzü nasıl görmez?

صد هزاران فایده ست و هر یکی ** صد هزاران پیش آن یک اندکی‌‌

Mananın kelimelerle söylenmesinde yüz binlerce fayda var. Bu faydaların her biri, canın cesede girmesindeki faydaya nispetle pek değersiz.

آن دم نطقت که جزو جزوهاست ** فایده شد کل کل خالی چراست‌‌

Cüzilerin cüz’ü olan senin bu nefesin, bu söz söylemen, küllî bir fayda temin ederse ruhun bedene girmesiyle meydana gelen küll, neden faydasız olsun?

تو که جزوی کار تو با فایده ست ** پس چرا در طعن کل آری تو دست‌‌

Sen bir cüz iken fayda görüyorsun. O halde neden kınama elini külle uzatıyor, onu neden kınıyorsun?

گفت را گر فایده نبود مگو ** ور بود هل اعتراض و شکر جو

Sözün faydası yoksa söyleme, varsa itirazı bırakıp şükretmeye çalış!

شکر یزدان طوق هر گردن بود ** نه جدال و رو ترش کردن بود 1525

Tanrı’ya şükretmek herkesin boynunun borcudur. Kavga etmek, suratını ekşitmek, şükür değildir.

گر ترش رو بودن آمد شکر و بس ** پس چو سرکه شکر گویی نیست کس‌‌

Şükretmek surat ekşitmeden ibaretse sirke gibi şükreden hiç kimse yok!