یاد یاران یار را میمون بود ** خاصه کان لیلی و این مجنون بود

Dostların sevgiliyi anması, sevgiliye ne mutludur. Hele anan ve anılanın biri Leylâ, öbürü Mecnun olursa.

ای حریفان بت موزون خود ** من قدحها می‌‌خورم پر خون خود 1560

Ey güzel endamlı sevgilinin mahremleri! Kendi kanımla doldurduğum peymaneleri içmem reva mı?

یک قدح می نوش کن بر یاد من ** گر همی‌‌خواهی که بدهی داد من‌‌

Sevgili! Bana da bir nasip vermek istersen beni anarak bir kadeh iç!

یا به یاد این فتاده‌‌ی خاک بیز ** چون که خوردی جرعه ای بر خاک ریز

İçerken bu yerlere serilmiş düşkün âşığı yâd ederek toprağa bir yudum şarap dök!

ای عجب آن عهد و آن سوگند کو ** وعده‌‌های آن لب چون قند کو

Şaşılacak şey! Nerde o ahit, nerde o yemin? O şeker gibi dudağın verdiği vaadler hani?

گر فراق بنده از بد بندهگی است ** چون تو با بدبندگی پس فرق چیس

Bu kulun ayrı düşmesi, fena kulluktansa... Kötüye kötülükle mukabele edersen aramızda ne fark kalır?

ای بدی که تو کنی در خشم و جنگ ** با طرب تر از سماع و بانگ چنگ‌‌ 1565

Fakat hiddetle, şiddetle senden gelen kötülük, sema’dan, çengin nağmelerinden daha zevkli, daha neşeli.

ای جفای تو ز دولت خوبتر ** و انتقام تو ز جان محبوبتر

Ey cefası devletten daha güzel, intikamı candan daha sevimli dilber!

نار تو این است نورت چون بود ** ماتم این تا خود که سورت چون بود

Ateşin bu acaba nurun nasıl? Matem, bu olunca düğünün nice?

از حلاوتها که دارد جور تو ** وز لطافت کس نیابد غور تو

Cevrinde öyle tatlılıklar var ki, malik olduğun letafet yüzünden kimse seni hakkıyla anlayamaz.