کرد بازرگان تجارت را تمام ** باز آمد سوی منزل دوست کام‌‌

هر غلامی را بیاورد ارمغان ** هر کنیزک را ببخشید او نشان‌‌ 1650

گفت طوطی ارمغان بنده کو ** آن چه دیدی و آن چه گفتی باز گو

گفت نی من خود پشیمانم از آن ** دست خود خایان و انگشتان گزان‌‌

من چرا پیغام خامی از گزاف ** بردم از بی‌‌دانشی و از نشاف‌‌

گفت ای خواجه پشیمانی ز چیست ** چیست آن کاین خشم و غم را مقتضی است‌‌

گفت گفتم آن شکایتهای تو ** با گروهی طوطیان همتای تو 1655

آن یکی طوطی ز دردت بوی برد ** زهره‌‌اش بدرید و لرزید و بمرد

من پشیمان گشتم این گفتن چه بود ** لیک چون گفتم پشیمانی چه سود

نکته ای کان جست ناگه از زبان ** همچو تیری دان که جست آن از کمان‌‌