خواجگان و شهرها را یک به یک ** باز گفت از جای و از نان و نمک‌‌

خواجگان و شهرها را یک به یک ** باز گفت از جای و از نان و نمک‌‌ 165

شهر شهر و خانه خانه قصه کرد ** نی رگش جنبید و نی رخ گشت زرد

نبض او بر حال خود بد بی‌‌گزند ** تا بپرسید از سمرقند چو قند

نبض جست و روی سرخ و زرد شد ** کز سمرقندی زرگر فرد شد

چون ز رنجور آن حکیم این راز یافت ** اصل آن درد و بلا را باز یافت‌‌

گفت کوی او کدام است در گذر ** او سر پل گفت و کوی غاتفر 170

گفت دانستم که رنجت چیست زود ** در خلاصت سحرها خواهم نمود

شاد باش و فارغ و ایمن که من ** آن کنم با تو که باران با چمن‌‌

من غم تو می‌‌خورم تو غم مخور ** بر تو من مشفق‌‌ترم از صد پدر

هان و هان این راز را با کس مگو ** گر چه از تو شه کند بس جستجو