خواجگان و شهرها را یک به یک ** باز گفت از جای و از نان و نمک‌‌

خواجگان و شهرها را یک به یک ** باز گفت از جای و از نان و نمک‌‌ 165

Efendileri ve şehirleri birer birer saydı; o yerleri, yurtları, oralarda geçirdiği zamanları, tuz, ekmek yediği kişileri tekrar tekrar söyledi.

شهر شهر و خانه خانه قصه کرد ** نی رگش جنبید و نی رخ گشت زرد

Şehir şehir, ev ev saydı döktü, kızın ne damarı oynadı, ne çehresi sarardı.

نبض او بر حال خود بد بی‌‌گزند ** تا بپرسید از سمرقند چو قند

Hekim şeker gibi Semerkand şehrini soruncaya kadar kızın nabzı tabiî haldeydi fazla atmıyordu.

نبض جست و روی سرخ و زرد شد ** کز سمرقندی زرگر فرد شد

Semerkand’ı sorunca nabzı attı, çehresi kızardı, sarardı. Çünkü o, Semerkand’lı bir kuyumcudan ayrılmıştı.

چون ز رنجور آن حکیم این راز یافت ** اصل آن درد و بلا را باز یافت‌‌

O hekim, hastadan bu sırrı elde edip o dert ve belânın aslına erişince:

گفت کوی او کدام است در گذر ** او سر پل گفت و کوی غاتفر 170

“Onun semti hangi mahallede?” diye sordu. Kız, “Köprübaşında, Gatfer mahallesinde” dedi.

گفت دانستم که رنجت چیست زود ** در خلاصت سحرها خواهم نمود

Hekim, “Hastalığının ne olduğunu hemen anladım. Seni tedavi hususunda sihirler göstereceğim;

شاد باش و فارغ و ایمن که من ** آن کنم با تو که باران با چمن‌‌

Sevin, ilişik etme, emin ol ki yağmur çimenlere ne yaparsa ben de sana onu yapacağım;

من غم تو می‌‌خورم تو غم مخور ** بر تو من مشفق‌‌ترم از صد پدر

Ben, senin gamını çekmekteyim, sen gam yeme; ben sana yüz babadan daha şefkatliyim;

هان و هان این راز را با کس مگو ** گر چه از تو شه کند بس جستجو

Aman, sakın ha, bu sırrı kimseye söyleme; padişah senden bunu ne kadar sorup soruştursa yine sakla;