هر غلامی را بیاورد ارمغان ** هر کنیزک را ببخشید او نشان‌‌

هر غلامی را بیاورد ارمغان ** هر کنیزک را ببخشید او نشان‌‌ 1650

Her köleye armağan getirdi, her halayığa ihsan da bulundu.

گفت طوطی ارمغان بنده کو ** آن چه دیدی و آن چه گفتی باز گو

Dudu “ Bu kulun armağanı hani? Ne gördün ve ne dedinse söyle” dedi.

گفت نی من خود پشیمانم از آن ** دست خود خایان و انگشتان گزان‌‌

Tacir, “Söylemem, zaten elimi çiğneyip parmaklarımı ısırarak,

من چرا پیغام خامی از گزاف ** بردم از بی‌‌دانشی و از نشاف‌‌

Cahilliğimden, akılsızlığımdan böyle saçma haberi niye götürdüm diye hâlâ pişman olup durmaktayım” dedi.

گفت ای خواجه پشیمانی ز چیست ** چیست آن کاین خشم و غم را مقتضی است‌‌

Dudu, “Efendim, pişmanlık neden, bu hiddete bu gama ne sebep oldu?” dedi.

گفت گفتم آن شکایتهای تو ** با گروهی طوطیان همتای تو 1655

Tacir dedi ki: “Şikâyetlerini sana benzeyen dudulara söyledim.

آن یکی طوطی ز دردت بوی برد ** زهره‌‌اش بدرید و لرزید و بمرد

İçlerinden biri senin derdini anlayınca ödü patladı, titreyip öldü.”

من پشیمان گشتم این گفتن چه بود ** لیک چون گفتم پشیمانی چه سود

Ben “Ne yaptım da bu sözü söyledim” diye pişman oldum ama bir kere söylemiş bulundum. Pişmanlık ne fayda verir?

نکته ای کان جست ناگه از زبان ** همچو تیری دان که جست آن از کمان‌‌

Ağızdan bir kere çıkan söz, bil ki yaydan fırlayan ok gibidir.

وانگردد از ره آن تیر ای پسر ** بند باید کرد سیلی را ز سر

Oğul, o ok gittiği yerden geri dönmez, seli baştan bağlamak gerek.