گفت گفتم آن شکایتهای تو ** با گروهی طوطیان همتای تو

گفت گفتم آن شکایتهای تو ** با گروهی طوطیان همتای تو 1655

Tacir dedi ki: “Şikâyetlerini sana benzeyen dudulara söyledim.

آن یکی طوطی ز دردت بوی برد ** زهره‌‌اش بدرید و لرزید و بمرد

İçlerinden biri senin derdini anlayınca ödü patladı, titreyip öldü.”

من پشیمان گشتم این گفتن چه بود ** لیک چون گفتم پشیمانی چه سود

Ben “Ne yaptım da bu sözü söyledim” diye pişman oldum ama bir kere söylemiş bulundum. Pişmanlık ne fayda verir?

نکته ای کان جست ناگه از زبان ** همچو تیری دان که جست آن از کمان‌‌

Ağızdan bir kere çıkan söz, bil ki yaydan fırlayan ok gibidir.

وانگردد از ره آن تیر ای پسر ** بند باید کرد سیلی را ز سر

Oğul, o ok gittiği yerden geri dönmez, seli baştan bağlamak gerek.

چون گذشت از سر جهانی را گرفت ** گر جهان ویران کند نبود شگفت‌‌ 1660

Sel önce bir kere coşup da etrafı kapladıktan sonra dünyayı harap etse şaşılmaz.

فعل را در غیب اثرها زادنی است ** و آن موالیدش به حکم خلق نیست‌‌

Yapılan işin Gayb Âleminde eserleri doğar, o meydana gelen eserler, halkın hükmüne tâbi değildir.

بی‌‌شریکی جمله مخلوق خداست ** آن موالید ار چه نسبتشان به ماست‌‌

Onların bize nispeti varsa da hepsi, ancak tek Tanrı tarafından yaratılmıştır.

زید پرانید تیری سوی عمر ** عمر را بگرفت تیرش همچو نمر

Meselâ Amr’e Zeyd bir ok atar; o ok, Amr’i kaplan gibi yaralar.

مدت سالی همی‌‌زایید درد ** دردها را آفریند حق نه مرد

Yara, bir yıl kadar Amr’ın vücudunda ağrılar, sızılar meydana getirir. O dertleri, Hak yaratmıştır, insan değil.