شرح این بگذارم و گیرم گله ** از جفای آن نگار ده دله‌‌

Bunu anlatmayı bırakayım da o, on gönüllü hercai sevgilinin cefasından şikâyet edeyim.

نالم ایرا ناله‌‌ها خوش آیدش ** از دو عالم ناله و غم بایدش‌‌

Feryat edeyim, çünkü feryat ve figanlar, hoşuna gidiyor. İki âlemden de ona ancak feryat ve figan lâzım.

چون ننالم تلخ از دستان او ** چون نیم در حلقه‌‌ی مستان او 1775

Onun macerasından acı acı nasıl feryat etmeyeyim ki sarhoşlarının halkasına dahil değilim.

چون نباشم همچو شب بی‌‌روز او ** بی‌‌وصال روی روز افروز او

Onun gözünden ayrı, güne gün katan yüzünün vuslatından mahrum bir haldeyken nasıl gece gibi kapkara olmam?

ناخوش او خوش بود در جان من ** جان فدای یار دل رنجان من‌‌

Onun hoş olmayan şeyi de benim canıma hoş geliyor. O gönül inciten sevgilime canım feda olsun!

عاشقم بر رنج خویش و درد خویش ** بهر خشنودی شاه فرد خویش‌‌

Naziri olmayan tek padişahımın hoşnut olması için ben, hastalığıma da âşığım, derdime de.

خاک غم را سرمه سازم بهر چشم ** تا ز گوهر پر شود دو بحر چشم‌‌

İki deniz gibi olan gözlerimin incilerle dolması için gam toprağını gözüme sürme gibi çekmekteyim.

اشک کان از بهر او بارند خلق ** گوهر است و اشک پندارند خلق‌‌ 1780

Halkın onun için döktüğü gözyaşları incidir; halk gözyaşı sanır.

من ز جان جان شکایت می‌‌کنم ** من نیم شاکی روایت می‌‌کنم‌‌

Ben canlar canından şikâyetçi değilim, hikâye etmekteyim.

دل همی‌‌گوید کز او رنجیده‌‌ام ** وز نفاق سست می‌‌خندیده‌‌ام‌‌

Gönül,” ben ondan incindim” dedikçe, gönlün bu asılsız ve ehemmiyetsiz nifakına gülmekteyim.