ناخوش او خوش بود در جان من ** جان فدای یار دل رنجان من‌‌

عاشقم بر رنج خویش و درد خویش ** بهر خشنودی شاه فرد خویش‌‌

خاک غم را سرمه سازم بهر چشم ** تا ز گوهر پر شود دو بحر چشم‌‌

اشک کان از بهر او بارند خلق ** گوهر است و اشک پندارند خلق‌‌ 1780

من ز جان جان شکایت می‌‌کنم ** من نیم شاکی روایت می‌‌کنم‌‌

دل همی‌‌گوید کز او رنجیده‌‌ام ** وز نفاق سست می‌‌خندیده‌‌ام‌‌

راستی کن ای تو فخر راستان ** ای تو صدر و من درت را آستان‌‌

آستان و صدر در معنی کجاست ** ما و من کو آن طرف کان یار ماست‌‌

ای رهیده جان تو از ما و من ** ای لطیفه‌‌ی روح اندر مرد و زن‌‌ 1785

مرد و زن چون یک شود آن یک تویی ** چون که یک جا محو شد آنک تویی‌‌