عاشقم بر رنج خویش و درد خویش ** بهر خشنودی شاه فرد خویش‌‌

Naziri olmayan tek padişahımın hoşnut olması için ben, hastalığıma da âşığım, derdime de.

خاک غم را سرمه سازم بهر چشم ** تا ز گوهر پر شود دو بحر چشم‌‌

İki deniz gibi olan gözlerimin incilerle dolması için gam toprağını gözüme sürme gibi çekmekteyim.

اشک کان از بهر او بارند خلق ** گوهر است و اشک پندارند خلق‌‌ 1780

Halkın onun için döktüğü gözyaşları incidir; halk gözyaşı sanır.

من ز جان جان شکایت می‌‌کنم ** من نیم شاکی روایت می‌‌کنم‌‌

Ben canlar canından şikâyetçi değilim, hikâye etmekteyim.

دل همی‌‌گوید کز او رنجیده‌‌ام ** وز نفاق سست می‌‌خندیده‌‌ام‌‌

Gönül,” ben ondan incindim” dedikçe, gönlün bu asılsız ve ehemmiyetsiz nifakına gülmekteyim.

راستی کن ای تو فخر راستان ** ای تو صدر و من درت را آستان‌‌

Ey doğruların medar-ı iftiharı! Doğrulukta bulun. Ey baş köşe! Ben senin kapında eşiğim.

آستان و صدر در معنی کجاست ** ما و من کو آن طرف کان یار ماست‌‌

Mana âleminde başköşe nerede, eşik nerede? Sevgilimizin bulunduğu yerde biz ve ben nerede?

ای رهیده جان تو از ما و من ** ای لطیفه‌‌ی روح اندر مرد و زن‌‌ 1785

Ey canı biz ve ben kaydından kurtulan! Ey erkekte kadında söze ve vasfa sığmaz ruh!

مرد و زن چون یک شود آن یک تویی ** چون که یک جا محو شد آنک تویی‌‌

Erkek, kadın kaydı kalkıp bir olunca o bir, sensin. Birler de aradan kalkınca kalan yalnız sensin.

این من و ما بهر آن بر ساختی ** تا تو با خود نرد خدمت باختی‌‌

Kendi kendinle huzur tavlasını oynamak için bu “ben” ve “biz”i vücuda getirdin.