عذر خواه عقل کل و جان تویی ** جان جان و تابش مرجان تویی‌‌

Aklı-ı Küll’ün ve canın özür dileyeni sensin; canların canı, mercanın parıltısı sensin.

تافت نور صبح و ما از نور تو ** در صبوحی با می منصور تو

Sabahın nuru parladı, biz de bu sabah çağında senin Mansur şarabını içmekteyiz.

داده‌‌ی تو چون چنین دارد مرا ** باده که بود کاو طرب آرد مرا 1810

Senin feyzin bizi böyle mest ettikçe şarap ne oluyor ki bize neşe versin!

باده در جوشش گدای جوش ماست ** چرخ در گردش گدای هوش ماست‌‌

Şarap, coşkunlukla bizim yoksulumuzdur; felek; dönüşte aklımızın fakiridir.

باده از ما مست شد نی ما از او ** قالب از ما هست شد نی ما از او

Şarap bizden sarhoş oldu, biz ondan değil... Beden bizden var oldu, biz ondan değil!

ما چو زنبوریم و قالبها چو موم ** خانه خانه کرده قالب را چو موم‌‌

Biz arı gibiyiz, bedenler mum gibi. Tanrı, bedenleri bal mumu gibi göz göz ev ev yapmıştır.

رجوع به حکایت خواجه‌‌ی تاجر

Tacir hikâyesine dönüş

بس دراز است این حدیث خواجه گو ** تا چه شد احوال آن مرد نکو

Bu bahis çok uzundur, tacirin hikâyesini anlat ki o iyi adamın ne hale geldiği, ne olduğu anlaşılsın.

خواجه اندر آتش و درد و حنین ** صد پراکنده همی‌‌گفت این چنین‌‌ 1815

Tacir, ateşler, dertler, feryatlar içinde, böyle yüzlerce karmakarışık sözler söylüyordu.

گه تناقض گاه ناز و گه نیاز ** گاه سودای حقیقت گه مجاز

Gâh birbirini tutmaz sözler söylüyor, gâh naz ediyor, gâh niyaz eyliyor; gâh hakikat aşkını, gâh mecaz sevdasını ifade ediyordu.

مرد غرقه گشته جانی می‌‌کند ** دست را در هر گیاهی می‌‌زند

Suya batan adam fazla debelenir, eline geçen ota tutunur.