بس دراز است این حدیث خواجه گو ** تا چه شد احوال آن مرد نکو

خواجه اندر آتش و درد و حنین ** صد پراکنده همی‌‌گفت این چنین‌‌ 1815

گه تناقض گاه ناز و گه نیاز ** گاه سودای حقیقت گه مجاز

مرد غرقه گشته جانی می‌‌کند ** دست را در هر گیاهی می‌‌زند

تا کدامش دست گیرد در خطر ** دست و پایی می‌‌زند از بیم سر

دوست دارد یار این آشفتگی ** کوشش بی‌‌هوده به از خفتگی‌‌

آن که او شاه است او بی‌‌کار نیست ** ناله از وی طرفه کاو بیمار نیست‌‌ 1820

بهر این فرمود رحمان ای پسر ** کل يوم هو فی شأن ای پسر

اندر این ره می‌‌تراش و می‌‌خراش ** تا دم آخر دمی فارغ مباش‌‌

تا دم آخر دمی آخر بود ** که عنایت با تو صاحب سر بود