گفت تدبیر آن بود کان مرد را ** حاضر آریم از پی این درد را

Dedi ki: “Çare şundan ibaret: bu derdin iyileşmesi için o adamı getirelim.

مرد زرگر را بخوان ز ان شهر دور ** با زر و خلعت بده او را غرور

Kuyumcuyu o uzak şehirden çağır, onu altınla, elbise ile aldat.”

فرستادن پادشاه رسولان به سمرقند به آوردن زرگر

Padişahın, kuyumcuyu getirmek üzere Semerkand’a elçiler yollaması

شه فرستاد آن طرف یک دو رسول ** حاذقان و کافیان بس عدول‌‌ 185

Padişah, hekimden bu sözü duyunca nasihatini, candan gönülden kabul etti. O tarafa ehliyetli, kifayetli, âdil bir iki kişiyi elçi olarak gönderdi.

تا سمرقند آمدند آن دو امیر ** پیش آن زرگر ز شاهنشه بشیر

O iki bey, kuyumcuya padişahtan muştucu olarak Semerkand’a kadar geldiler.

کای لطیف استاد کامل معرفت ** فاش اندر شهرها از تو صفت‌‌

Dediler ki: “Ey lütuf sahibi üstat, ey marifette kâmil kişi! Öğülmen şehirlere yayılmıştır.

نک فلان شه از برای زرگری ** اختیارت کرد زیرا مهتری‌‌

İşte filân padişah, kuyumcubaşılık için seni seçti. Zira (bu işte) pek büyüksün, pek kâmilsin.

اینک این خلعت بگیر و زر و سیم ** چون بیایی خاص باشی و ندیم‌‌

Şimdicek şu elbiseyi, altın ve gümüşü al da gelince de padişahın havassından ve nedimlerinden olursun.”

مرد مال و خلعت بسیار دید ** غره شد از شهر و فرزندان برید 190

Adam; çok malı, çok parayı görünce gururlandı, şehirden çoluk çocuktan ayrıldı.

اندر آمد شادمان در راه مرد ** بی‌‌خبر کان شاه قصد جانش کرد

Adam, neşeli bir halde yola düştü. Haberi yoktu ki padişah canına kastetmişti.

اسب تازی بر نشست و شاد تاخت ** خونبهای خویش را خلعت شناخت‌‌

Arap atına binip sevinçle koşturdu, kendi kanının diyetini elbise sandı!