دانه باشی مرغکانت بر چنند ** غنچه باشی کودکانت بر کنند

Tane gibi olursan seni kuşcağızlar toparlar, gonca gibi olursan da çocuklar yolarlar. (T.M. 1830)

دانه پنهان کن بکلی دام شو ** غنچه پنهان کن گیاه بام شو

Taneni sakla, tamamıyla tuzak görün; goncanı gizle, damda bitmiş ot gibi ol. (T.M. 1831)

هر که داد او حسن خود را در مزاد ** صد قضای بد سوی او رو نهاد 1835

Kim güzelliğini mezada çıkarırsa ona yüzlerce kötü kaza yüz gösterir.

چشمها و خشمها و رشکها ** بر سرش ریزد چو آب از مشکها

Düşmanların kem gözleri, kin ve gayızları, hasetleri; kovalardan su boşalır gibi başına boşalır.

دشمنان او را ز غیرت می‌‌درند ** دوستان هم روزگارش می‌‌برند

Düşmanlar kıskançlıklarından onu parça parça ederler; dostlar da ömrünü heva ve hevesle zayi eder, geçirirler.

آن که غافل بود از کشت بهار ** او چه داند قیمت این روزگار

Bahar zamanı, ekin ekmekten gafil kişi, bu zamanın kıymetini ne bilsin!

در پناه لطف حق باید گریخت ** کاو هزاران لطف بر ارواح ریخت‌‌

Tanrı lütfunun himayesine sığınman gerektir. Çünkü Tanrı, ruhlara yüzlerce lütuflar döktü.

تا پناهی یابی آن گه چون پناه ** آب و آتش مر ترا گردد سپاه‌‌ 1840

Tanrı’nın lütfuna sığınman gerek ki bir penah bulasın. Ama nasıl penah? Su ve ateş bile senin askerin olur.

نوح و موسی را نه دریا یار شد ** نه بر اعداشان به کین قهار شد

Nûh’a ve Mûsâ’ya deniz dost olmadı mı? Düşmanlarını da kinle kahretmedi mi?

آتش ابراهیم را نی قلعه بود ** تا بر آورد از دل نمرود دود

Ateş, İbrahim’e kale olup da Nemrut’un kalbinden duman çıkartmadı mı?