چشمها و خشمها و رشکها ** بر سرش ریزد چو آب از مشکها

Düşmanların kem gözleri, kin ve gayızları, hasetleri; kovalardan su boşalır gibi başına boşalır.

دشمنان او را ز غیرت می‌‌درند ** دوستان هم روزگارش می‌‌برند

Düşmanlar kıskançlıklarından onu parça parça ederler; dostlar da ömrünü heva ve hevesle zayi eder, geçirirler.

آن که غافل بود از کشت بهار ** او چه داند قیمت این روزگار

Bahar zamanı, ekin ekmekten gafil kişi, bu zamanın kıymetini ne bilsin!

در پناه لطف حق باید گریخت ** کاو هزاران لطف بر ارواح ریخت‌‌

Tanrı lütfunun himayesine sığınman gerektir. Çünkü Tanrı, ruhlara yüzlerce lütuflar döktü.

تا پناهی یابی آن گه چون پناه ** آب و آتش مر ترا گردد سپاه‌‌ 1840

Tanrı’nın lütfuna sığınman gerek ki bir penah bulasın. Ama nasıl penah? Su ve ateş bile senin askerin olur.

نوح و موسی را نه دریا یار شد ** نه بر اعداشان به کین قهار شد

Nûh’a ve Mûsâ’ya deniz dost olmadı mı? Düşmanlarını da kinle kahretmedi mi?

آتش ابراهیم را نی قلعه بود ** تا بر آورد از دل نمرود دود

Ateş, İbrahim’e kale olup da Nemrut’un kalbinden duman çıkartmadı mı?

کوه یحیی را نه سوی خویش خواند ** قاصدانش را به زخم سنگ راند

Dağ, Yahya’yı kendisine çağırarak ona kastedenleri taşlarıyla paralayıp sürmedi mi?

گفت ای یحیی بیا در من گریز ** تا پناهت باشم از شمشیر تیز

Ey Yahya! Kaç, bana gel de keskin kılıçlardan seni kurtarayım, demedi mi? “ dedi” diye cevap verdi.

وداع کردن طوطی خواجه را و پریدن‌‌

Dudunun tacire veda edip uçması

یک دو پندش داد طوطی بی‌‌نفاق ** بعد از آن گفتش سلام الفراق‌‌ 1845

Dudu ona hoşa gider bir iki nasihat verdi, sonra “Allahaısmarladık, artık ayrılık zamanı geldi” dedi.