آتش ابراهیم را نی قلعه بود ** تا بر آورد از دل نمرود دود

Ateş, İbrahim’e kale olup da Nemrut’un kalbinden duman çıkartmadı mı?

کوه یحیی را نه سوی خویش خواند ** قاصدانش را به زخم سنگ راند

Dağ, Yahya’yı kendisine çağırarak ona kastedenleri taşlarıyla paralayıp sürmedi mi?

گفت ای یحیی بیا در من گریز ** تا پناهت باشم از شمشیر تیز

Ey Yahya! Kaç, bana gel de keskin kılıçlardan seni kurtarayım, demedi mi? “ dedi” diye cevap verdi.

وداع کردن طوطی خواجه را و پریدن‌‌

Dudunun tacire veda edip uçması

یک دو پندش داد طوطی بی‌‌نفاق ** بعد از آن گفتش سلام الفراق‌‌ 1845

Dudu ona hoşa gider bir iki nasihat verdi, sonra “Allahaısmarladık, artık ayrılık zamanı geldi” dedi.

خواجه گفتش فی أمان الله برو ** مر مرا اکنون نمودی راه نو

Efendisi dedi ki: “Allah selâmet versin git. Sen bana yeni bir yol gösterdin”.

خواجه با خود گفت کاین پند من است ** راه او گیرم که این ره روشن است‌‌

Tacir, kendi kendine dedi ki: Bu bana nasihatti. Onun yolunu tutayım, o yol aydın bir yol.

جان من کمتر ز طوطی کی بود ** جان چنین باید که نیکو پی بود

Benim canım neden dududan aşağı olsun? Can dediğin de böyle iyi bir iz izlemeli.”

مضرت تعظیم خلق و انگشت نمای شدن‌‌

Halkın, bir kişiyi ululamasının ve halk tarafından parmakla gösterilmenin kötülüğü

تن قفس شکل است تن شد خار جان ** در فریب داخلان و خارجان‌‌

Ten kafese benzer. Girenlerin, çıkanların, insanla dostluk edenlerin aldatmasıyla can bedende dikendir.

اینش گوید من شوم هم راز تو ** و آنش گوید نی منم انباز تو 1850

Bu, “Ben senin sırdaşın olayım” der. Öbürü “Hayır, senin akranın, emsalin benim”der.

اینش گوید نیست چون تو در وجود ** در جمال و فضل و در احسان و جود

Bu der ki: “Varlık âleminde güzellik fazilet, iyilik ve cömertlik bakımından senin gibi hiçbir kimse yok.”