باز فرمان آید از سالار ده ** مر عدم را کانچه خوردی باز ده‌‌

Varlık köyünün sahibinden, yokluğa, “Yediklerini geri ver” diye tekrar ferman çıkar.

آن چه خوردی واده ای مرگ سیاه ** از نبات و دارو و برگ و گیاه‌‌ 1895

“Ey kara ölüm; nebattan, ilâç olacak otlardan, köklerden, yapraklardan ne yedinse geri ver!” (diye emredilir)

ای برادر عقل یک دم با خود آر ** دم به دم در تو خزان است و بهار

Kardeş, bir an için aklını başına al! Sende de her an hazan ve bahar var.

باغ دل را سبز و تر و تازه بین ** پر ز غنچه‌‌ی ورد و سرو و یاسمین‌‌

Gönül bahçesinin yemyeşil, terütaze, goncalar, güller, serviler ve yaseminlerle dolu olduğunu gör!

ز انبهی برگ پنهان گشته شاخ ** ز انبهی گل نهان صحرا و کاخ‌‌

Yaprakların çokluğundan dal gizlenmiş; güllerin fazlalığından kır ve köşk görünmüyor.

این سخنهایی که از عقل کل است ** بوی آن گلزار و سرو و سنبل است‌‌

Akl-ı Külden gelen bu sözler de, o gül bahçesinin, o servi ve sümbüllerin kokusudur.

بوی گل دیدی که آن جا گل نبود ** جوش مل دیدی که آن جا مل نبود 1900

Gül olmayan yerden gül kokusu geldiğini, şarap olmayan yerde şarabın kaynayıp coştuğunu hiç gördün mü ki?

بو قلاووز است و رهبر مر ترا ** می‌‌برد تا خلد و کوثر مر ترا

Koku sana kılavuz ve rehberdir. Seni tâ ebedî Cennete ve kevser ırmağına götürür.

بو دوای چشم باشد نور ساز ** شد ز بویی دیده‌‌ی یعقوب باز

Koku, göze ilâçtır, nurunu artırır. Yakup’un gözü, bir kokudan açıldı.

بوی بد مر دیده را تاری کند ** بوی یوسف دیده را یاری کند

Kötü koku gözü karartır. Yusuf’un kokusu ise göze nur verir.