هین که اسرافیل وقت‌‌اند اولیا ** مرده را ز یشان حیات است و حیا

هین که اسرافیل وقت‌‌اند اولیا ** مرده را ز یشان حیات است و حیا 1930

Agâh ol ki veliler, zamanın İsrafil’idirler. Ölüler, onlardan can bulur, gelişirler.

جان هر یک مرده‌‌ای از گور تن ** بر جهد ز آوازشان اندر کفن‌‌

Ölü canlar, ten mezarında kefenlerine bürünmüş yatarlarken onların sesinden sıçrayıp kalkarlar

گوید این آواز ز آوازها جداست ** زنده کردن کار آواز خداست‌‌

Derler ki: Bu ses, öbür seslerden bambaşka; çünkü diriltmek Tanrı sesinin işidir.

ما بمردیم و بکلی کاستیم ** بانگ حق آمد همه برخاستیم‌‌

Biz öldük, tamamıyla çürüdük, mahvolduk. Fakat Tanrı sesi gelince hepimiz dirildik, kalktık.

بانگ حق اندر حجاب و بی‌‌حجاب ** آن دهد کو داد مریم را ز جیب‌‌

Tanrı sesi ister hicap ardından, ister hicapsız gelsin... Cebrail, Meryem’e, yakasından üfleyerek ne verdiyse Tanrı sesi de insana onu verir.

ای فناتان نیست کرده زیر پوست ** باز گردید از عدم ز آواز دوست‌‌ 1935

Ey derileri altında yokluğun çürütüp mahvettiği kimseler! Sevgilinin sesiyle yokluktan dönün, tekrar var olun!

مطلق آن آواز خود از شه بود ** گر چه از حلقوم عبد الله بود

O ses, Tanrı kulunun boğazından çıksa da esasen ve mutlaka Padişahtan gelmektedir.

گفته او را من زبان و چشم تو ** من حواس و من رضا و خشم تو

Tanrı ona dedi ki: “Ben dilim, sen vücutsun. Ben senin hislerin, memnuniyet ve gazabınım,

رو که بی‌‌یسمع و بی‌‌یبصر تویی ** سر تویی چه جای صاحب سر تویی‌‌

Yürü! Benimle duyan, benimle gören sensin. Sır sahibi olmak da ne demek? Bizzat sır sensin.

چون شدی من کان لله از وله ** من ترا باشم که کان الله له‌‌

Sen mademki hayret âleminde “Lillâh” sırrına mazhar oldun, ben de senin olurum. Çünkü “Kim, Tanrı’nın olursa Tanrı onun olur.”